Tis
a song about a row in a pub.
The row started
because these three tailors couldn't shut their big traps. They
were all hammered and in haughty overbearing mood. The three
of them we are told were exceedingly ugly: one had a crooked
nose, another had huge awkward feet, and the other was notable
for his angry looking mug.
None of the
three considered this obvious lack of distinction in the looks
department as a cause for concern or bashfulness however, they
were so full of their individual magnificence that they couldn’t
possibly accommodate each other. They boasted in turn about how
great they were at tailoring and didn’t omit to qualify
their self praise with severe criticism of the other two.
The pub wasn’t
big enough for all this ego so a row eventually broke out.
Our author
friend, for the sake of harmony, stepped into this maelstrom
to mediate. This was a bad idea, because while all their animosity
towards each other was instantly forgotten their aggression wasn’t.
Our normally
quite friend felt so aggrieved by his treatment (and he tells
us he was kicked in the pants and shins for his trouble) that
he wrote this song about his stressful afternoon. –at least
he didn’t lose his sense of humour.
Words Trathnóna
dé sathairn s’ me istigh i tdig óil
Sa chúinne go seascair is piúnt ós mo chómhair
Do tháinig chugam gasra 's do luíodar ar ól
Ag díol is ag glaoch ar na cártaibh
Snáthaidí,
méaracáin, cailc is siosúr
Is iarann smúdálta bhí i bpáirt ag an dtriúr
Táilliúr na geince is táilliúr na gcrúb
Is táilliúr na buile ó Chill Airne
Bhí duine ‘cu
ar leath bhuile is duine ‘cu óg
Is duine ba shine na mise go mór
Do luíodar ar aighneas nuair a dhruid fútha an tól
Féachaint cioca dob oilte mar tháilliúr
Do
labhair an fear críonna , se an tomhaise chóireodh
Dá bhfeicfeadh sé duine ag siúl roimhis sa ród
Go gcuirfeadh se culaith air ó smigin go bróg
Gan farcadh na feithleog ar fháithim
Ni
gearánta dhuit a dhuine do labhair an fear óg
Ach ar táilliúirí oilte nil meas ar do shórt
Mura bhfeicffhinn ag an gcúinne don duine ach a chló
Chuirfhinn culaith air don bhfaisean is déanaí
Do
labhar an fear buile is fuinneamh ‘na ghlór
“É istigh” ar seisean “na labhraig níos mó”
Mura bhfeicfinn ach an cúinne ‘n ar gaibh an fear óg
Chuirfhinn culaith air a sheasódh go bás é
Sara
rith liomsa an gloine a bhi agamsa a ól
Do bhuail an fear buile le planc an fear óg
Gloiní dul na mplantracha ag titim den mbórd
Is tiománeadh ar buile an fear tábhairne
D'éiríos
im’ sheasamh chun réitigh dár ndóigh
Ach dá mhéid mo chuid saothair bhíos lán de fuil
srón
Ciceanna teanna bhí éiri dom thóin
Is bhí mo loirgne straiceatha is geartha
|